soms houden we even de adem in. soms stoppen we even. soms is er een bevroren moment waarin we een stand van zaken opmaken. in een leven. om even de balans te kunnen vinden die we soms niet waar kunnen nemen in de drukte en
golvende kleuren in doeken, door bewegingen van dansers opgewekt als blaadjes van bloemen. een vloeiende zee van vorm en kleur gefotografeerd en ondergedompeld in een diepte van perspex. beelden die de rijkdom aan kleur in het nederlandse landschap en stilleven laten zien: zijn het bloemen
frozen movement. poetic perception. poses taken. female. fragile but strong. searching for the poetic and minimalistic balance.
trappen en vlinders doen dezelfde vragen bij ons opkomen: wat is er boven? hoe kan het worden, wie kan ik nu nog zijn? zijn we bang voor een stop? of om door te gaan? richten we ons op verder en op boven? gaan we het
‘in everything I saw, part of me remained. with all I saw that moves I too move. nor does memory distinguish. what I saw from what I was’. fernando pessoa (1888-1935) hélène hermans records personal investigations concerning time and memories. in her work she displays a
the shapes of nature. leaves beauty. creating moments. catching images. living still lives.
fragments and images from the past literally come to the surface and form a new image. the hushed memories make you realize that nothing disappears without a trace. ‘flow. see in yourself. within it is a source of good that never ceases to flow, as long
sober simplicity. mother mary’s power. sculptural force. illuminated draperies.